maandag 22 oktober 2007

Bragalund residence – the Lady of the house



Fee – ze is de grande dame van mijn huis en het boeiende vind ik nog altijd, dat ze zich ook werkelijk zo gedraagt. Ze is rustig (meestal ), ze is lief en heel zachtaardig, ze verzorgt zichzelf tot in de puntjes en ze zal zich nooit opdringen. Als Fee iets echt heel graag wil, gaat ze erbij zitten, heel bevallig, heel geduldig en zonder aandacht te vragen. En juist dát doet me altijd weer smelten, zodat ik onmiddellijk in de benen spring om te onderzoeken of ik haar van dienst kan zijn…
Feetje is wat mij betreft een echte ladypoes, die zich te allen tijde elegant en soepel beweegt, ook als ze zich wast of aan het eten is. Ze loopt zo gracieus als een meisje op hoge hakken en het puntje van haar staart wuift dan in een bevallig bochtje van links naar rechts en weer terug.
Ik heb altijd gedacht dat Fee ‘weet’ hoe mooi ze is en dat ze me daar graag van laat genieten, nooit arrogant, maar zelfbewust en heel natuurlijk.
En last but not least houdt ze zich ook nog eens aan de huisregels: het aantal keren dat ik Fee iets heb moeten verbieden is nog altijd op één hand te tellen!
Kortom, mijn Lady-of-the-house is mooi en beschaafd – en uit bovenstaand mag blijken dat ik nog steeds weg van haar ben, mijn grote, kleine dame, die op waardige en vaardige wijze het overige bosgespuis bestuurt.

Maar laat nou niemand denken, dat Fee, met al haar rust en waardigheid, dus wel een beetje erg saai zal zijn. Nu ze het moederschap met alle bijbehorende verantwoordelijkheden heeft afgelegd, is ze weer lekker haar oude zelf geworden. Voor het grootste deel van de dag geniet ze buiten of van haar meest recent gekozen luierplekje binnen. Maar dan ineens, juist als je het helemaal niet verwacht, wil ze actie en verzint daarbij haar geheel eigen, originele bezigheden. Soms blijft het bij een rondje pingelen met een tafeltennisballetje, heel beheerst en beschaafd en lieftallig allemaal.

Maar bij andere gelegenheden komt zomaar ‘het beest’ in Feetje los ☺ en verandert ze in een dozensloopwerker van jewelste. Jawel, het is haar specialiteit: zelfs de meest geharde dozen van het stevigste karton moeten het afleggen tegen haar ervaren klauw- en bijttechnieken. Binnen een half uurtje tijd heeft ze het apparaat tot een vormeloze gatenkaas verwerkt. En als het karwei dan geklaard is, verliest de dame (?) ook meteen al haar belangstelling en gaat een tukkie doen – alsof zij beslist de dader niet was!


Feetje heeft, kortom, al haar oude hobby’s weer opgepakt en gaat weer zwierig en dartelend door het leven. Maar wellicht is zij de laatste dagen toch een beetje al te wulps en uitdagend in de richting van mijn grote roodblonde je-weet-wel-schelm; zou ze nou weer stil en beschaafd krols zijn, waar ze zo verschrikkelijk goed in is gebleken? ’t Is niks, maar omdat grote F&F beide met deze gemoedstoestand niet goed raad (meer) weten, eindigt haar flirt tegenwoordig dan ook herhaaldelijk in een potje matten… En daar Flynn nog steeds zijn lagere positie in de rangorde niet heeft geaccepteerd en zij nog steeds niet heeft geaccepteerd, dat hij het niet geaccepteerd heeft..., zal deze kwestie hen nog wel een poosje bezighouden, denk ik zo…!

Maar gelukkig is het niet alle dagen bal en zorgen de drie meiden hier en daar wel voor wat afleiding. En Feetje mag dan haar taak als moeder hebben afgerond, haar dochter denkt daar toch nog steeds effe heel anders over. Minstens drie ker per dag stoort Rhoslyn haar moeder in haar lichte sluimer door in de smetteloos witte buikvacht op zoek te gaan naar…, jawel, een tepel!
En Feetje, zachtaardig en tolerant als ze is, ontvangt die kleine [nou ja, kleine … bijna 7 maanden en 3,3 kg!] nog altijd met een dosis likjes en draait-dan-wat-bij om haar dochter de ruimte te geven!

’t Is niet te geloven, dat ze ‘t nog altijd toelaat – al lijkt Fee er inmid-dels wel steeds sneller genoeg van te krijgen: dan staat ze op en gaat demonstratief op haar buik op de verkoelende vloer liggen ! Bar gesloten – en, nee, niks happy hour!

Des te schattiger is het, dat zich nu al een aantal keren iets nog veel wondelijkers heeft voorgedaan:

Flori [ja, die met die grote mond en dat kleine hartje] heeft de laatste weken al enkele voorzichtige pogingen ondernomen… en jawel, hoor: het mág van Fee – sterker nog, dit ‘kitten’ wordt met net zulke lieve kattenwasjes begroet! Is dat nou mooi of is dat mooi?
Ik geloof toch, dat Fee haar moederschap nog niet geheel vaarwel heeft kunnen zeggen…

zondag 7 oktober 2007

Flo


Ja, dit blogje gaat over Flori, maar eerst effe wat anders: gisteren stuurde Petra (Skidbladnir) me een foto van haar kater Hjalmar, die ook zo lekker met z’n poten gestrekt naar achteren ligt te liggen! Hartstikke leuk! Kijk dus even in het Archief (de maand augustus – “All in the family”, onderaan toegevoegd), want daar prijkt-ie in volle glorie… !

Maar dan nu dus over Flo! Bij ons vaste goeiemorgenritueel van hedenochtend – wat altijd effe heeeeeel gezellig is met z’n zessen! – viel mijn oog op en in de speeltunnel die ik vorige week maar weer eens van stal had gehaald. Me afvragend wat ik daarin nou toch voor blauws zag schemeren, boog ik mij voorover en trof er, lekker languit liggend in dat tunneltje, mijn vochtige vaatdoek aan ☺☺ ! Ik hoef me bij dit soort ontdekkingen nooit af te vragen wie de daadster is van zo’n actie, want het kan er altijd maar ééntje zijn: Flori !
Na de vaatdoek te hebben afgevoerd, deed ik grinnikend, en nieuwsgierig naar wat ik voorts wel zou aantreffen, maar weer eens een ophaalronde langs Flori’s diverse ‘holen’. Opbrengst van vandaag: naast de reeds genoemde vaatdoek, het zakje van mijn theezakje, een kassabon, mijn nagelvijl, alle mij nog resterende dichtbinders voor de vuilniszak en een paar postzegels (waar ze die vandaan mag hebben gehaald is me een raadsel…).


Kortom, ze is weer lekker aan het jagen en verzamelen geweest, mijn kleine meissie! Jammer dat ik dat van die vaatdoek niet heb kunnen aanschouwen: het moet een flink gesleep voor haar geweest zijn vannacht!

Flori’s jachtinstinct is oersterk. Als ik nieuwe verpakkingen open maak, is ze er meteen als de kippen bij, springt op het aanrecht en bekijkt alvast kritisch of er iets van haar gading bij is; ze wacht dan totdat ik even niet kijk, grijpt haar buit in de bek, springt van het aanrecht en spurt ermee naar haar hol van dat moment. Dat gaat allemaal in hoog tempo en zonder enige aarzeling. En haar ogen en dat kleine lijfje glimmen dan werkelijk van gretigheid en triomf! Het is een prachtig gezicht en het blijft me boeien en amuseren.

Grappige bijkomstigheid van dit alles is, dat Flori haar belang-stelling verliest, zodra ze haar buit heeft geborgen. Zogauw het voorwerp van haar verzamelwoede op zijn gerechte plek is gedeponeerd, vindt ze het weer de hoogste tijd voor alle andere verstrooiingen die het Bragalund’s bos en haar bewoners haar te bieden hebben. Deze ochtend lokten het balkon en het zonnetje haar alweer heel snel naar buiten, waar ze al het andere bosgespuis ging aanzetten tot een rondje rennen, klauteren en daveren.
Ik hou er wel van, zo’n zondagochtend!