zondag 23 maart 2008

Speel’kwartier’


Zolang Fee en Eline – mijn beide dames die op vrijersvoeten zijn geweest – de wereld nog in grote onzekerheid houden over hun huidige gesteldheid, zullen wij ons anderszins moeten vermaken ☺.
Ik realiseer me dat veel van de foto’s op de website een valse indruk kunnen wekken, namelijk dat mijn bosgespuis altijd maar zit of ligt mooi te wezen… Dat dat niet het geval is, moet maar eens aan het licht komen, vond ik.
Ik heb daarom nu eens al mijn best gedaan om mijn meissies te portretteren tijdens één van hun avondlijke donderjaagsessies.
’t Viel bepaald niet mee om met een speelhengel in de ene en mijn camera in de andere hand ‘handvast’ te zijn! De kwaliteit van deze actiefoto’s is dan ook niet steeds om over naar huis te schrijven, maar als weergave van hun geestdrift doen de plaatjes het toch wel goed…

’t Begon allemaal nog tamelijk rustig: de dames hebben al wel belangstelling voor de bewegende sliertjes, maar de echte bezieling moet natuurlijk effe groeien…

Flori bekijkt het altijd graag eerst een poosje vanuit de hoogte. Ze zit er schijnbaar vredig bij (mooi te wezen?), maar dat ranke lijfje zit ondertussen helemaal startklaar voor de openingsronde…

Eline idem dito – ligt heerlijk lui te liggen, maar kijk eens naar haar ogen ☺!

Feetje kan nu elk moment in actie komen, ze wacht alleen nog effe op het goede moment…

Maar Rhoslyn is al helemaal in the ‘mood’: ze heeft zich in hinderlaag gelegd achter het opbollende papier – haar oren plat en haar ogen schieten vuur (ja echt, dit is dat lieve blondje met dat schattige koppie ☺!)

Flori ook, maar dan net iets minder fanatiek…

Lientje – paraat!

maar Rhoslyn kan het nu echt niet langer aanzien!

Fee in de strijd

En dan Lientje weer

Flori – mooie pose, hè?!

Rhoslyn: “MIJN!” – wat heet 'fanatiek'!!!

En aan het slot demonstreert Fee nog even wie er hier de baas is!

’t Was weer gezellig, zeiden de meissies na afloop…☺☺☺

vrijdag 14 maart 2008

Geen nieuws, goed nieuws...


Al wie in de laatste week de Kittenpagina van Bragalund’s website heeft bezocht, heeft al uitgevonden, dat er nog niets is veranderd aan de tekst: de beide bosmeiden die op hun witte poezenpootjes een weekje zijn gaan ‘stappen’ houden het nog even geheim: heeft hun logeerpartijtje inclusief vrijage nou gevolgen gekregen of niet…?

Dat deze vraag bij Eline nog niet kan worden beantwoord, is niet zo verwonderlijk: ze is tenslotte nog maar ‘koud’ terug! Mijn bontgekleurde en in dik bont gehulde boslieverd heeft trouwens een heerlijke tijd gehad bij haar nieuwe verkering: niet alleen was/is Junior een megalieve mooie man, maar als bonus kreeg Lientje er nog een weekje volledige buitenlucht bij en daar heeft ze met volle teugen van genoten!

Maar Fee doet – of liever gezegd: laat - het gewoon weer: een echte lady houdt haar gesteldheid voor zich en blijft onder alle omstandigheden voorkomend en gelijkmatig … Waar men bij de meeste poezen toch na een week of drie wel kan bespeuren of zij zwanger is, laat Feetje mij – en daarmee ook diegenen die op een kitten van haar zitten te vlassen – gewoon nog even in het ongewisse!

Voorlopig is het motto in huize Bragalund dus nog even zoals in de titel van dit blog zo kort en krachtig is verwoord. Zolang er geen aanwijzingen zijn voor het tegendeel, hebben wij goede hoop en vertrouwen in de uitkomst {maar kan Feetje nou niet effe gauw – zo tussen vandaag en morgen – zwangerschapsverschijnselen gaan vertonen? ☺; dan kan ik tenminste stoppen met nieuwsgierig en ongeduldig zijn! ☺}.

Maar omdat het vrijdag is en er toch niets anders opzit dan af te wachten, trakteer ik mijn gespuis vandaag maar weer eens op vis – nou, dat waarderen de dames wel!


Ondertussen heb ik in de afgelopen week nog een flinke rit aan mijn, toch al niet kinderachtige, kattenuitstapjes toegevoegd: ditmaal was Zeeuws-Vlaanderen mijn reisdoel.
Rohan, de middelste van Fee’s Feeënzonen, is namelijk verhuisd en oefent nu om een Zeeuwse babbelaar te worden… En omdat het zo leuk is om te zien hoe hij en al zijn twee- en vierbenige huisgenoten nu wonen, maar vooral omdat het zo leuk is om hem te zien, tuften mijn autootje en ik afgelopen dinsdag zuidwaarts.


‘t Was ver, maar gezellig en natuurlijk was Rohan het belangrijkste en aangenaamste onderwerp van gesprek, aangevuld met informatie over zijn zus en broers en doorspekt met enthousiasme over de Noorse Boskat in het algemeen ☺!
Rohan blijkt een onvermoeibare, nieuwsgierige ondeugd te zijn, die je met zijn knuffels en charmes vervolgens weer doet glimlachen om zijn kattenkwaad. Waar ken ik dat nou toch van?
’t Is echt, zowel uiterlijk als innerlijk lijkt hij heel veel op zijn vader! Tegelijkertijd is hij een intens lief en zachtaardig ventje en daarin herkende ik meteen weer allerlei trekjes van zijn moeder Fee.


In het diepe zuiden heeft Rohan het helemaal naar zijn zin! Het nieuwe onderkomen biedt een overvloed aan nieuwe attracties, waarvan de trap wel het meest populair is.
De verhuisperiode zelf was voor hem wel het grootste evenement – hij heeft zich volledig uitgeleefd, zat in en op de verhuisdozen en onder de verf.
Zijn kwajongensstreken zijn niet gunstig gebleken voor zijn vacht (die her en der zelfs moest worden bij-/afgeknipt ☺), maar al met al heeft hij de tijd van zijn leven gehad – mooi toch ☺☺☺ !

zondag 2 maart 2008

Lentekriebels


Het begon allemaal zo’n vier weken geleden, de lentekolder bij een paar van mijn bosmeiden. Flori was de eerste en die kreunde en krioelde dat het een lieve lust was!

Flori - een beetje van de wereld...

Eline was toen maar eens extra lief voor haar ‘zussie’: ze gaf haar kopjes en likjes en leefde helemaal mee. Een paar dagen later was het bij Eline zelf raak en, waar zij normaliter al een verleidelijk hees stemgeluidje heeft, klonk haar gepruttel nu extra sexy ☺!

Eline - al net zo in trance

Hun gepassioneerde toestand bracht waarachtig leven in de brouwerij: Rhoslyn wist ineens geheel niet meer wat zij aan haar beide vriendinnen had en keek verbouwereerd en wat zenuwachtig van de een naar de ander… ‘Wat doen ze nou toch raar’, zag je haar denken, ‘ik vind het maar niks!’


Rhoslyn: "Wat zijn die dan gek aan 't doen?!"

Mijn kleine blonde reageerde haar onzekerheid af door zelf maar eens flink ‘gek’ te doen, ze spurtte door het huis, roetsjte de klimpaal op en af en schopte alle speeltuig dat haar voor de pootjes kwam fanatiek, en misschien zelfs met ergernis, een flink eind uit haar buurt.
De beide Phielixmeissies begrepen zelf ook niet veel van hun gesteldheid en gingen beurtelings voor het verkrijgen van hulp – of in ieder geval meer zekerheid – te rade bij hun pleegmoeder Fee. Mijn beschaafde prinses was hier echter niet voor te vinden, integendeel gunde zij de meiden niet meer dan een minachtende en afkeurende blik: ‘stel je niet zo aan, zeg, en gedraag je eens niet zo ordinair, dat doe ik toch ook niet?!’ Nee dat klopt, Fee zelf is altijd zo ‘stil’ en gedistingeerd krols, dat niemand er een sikkepit van merkt.

Tot anderhalve week geleden… Feetje (was ze nou vandaag wat aanhaliger dan anders?) liep op een kalme woensdagochtend naar buiten het balkon op, zette haar vier pootjes stevig neer, vulde haar longen flink met buitenlucht en … slaakte een luide lokroep de wereld in! Verbijsterd en vol ongeloof heb ik haar aangehoord en
–gekeken (de meiden ook trouwens!), om haar vervolgens maar naar binnen te halen, want mijn medeflatbewoners zullen toch echt niet zitten te wachten op dergelijk lentekattengejammer en bovendien zag ik het al voor me: alle katers uit de wijk verzameld onder haar/mijn balkon om haar met snode plannen en de kolder in de kop een serenade te brengen ☺! Ik weet wel: Feetje zou hen niet afwijzen --- maar ik wel!, dus even geen wild geraas in de openlucht!
Ik hoefde mij dus niet meer af te vragen hoe ik er in vredesnaam achter moest komen wanneer het goede moment daar was om Fee ‘uit logeren’ te brengen, ze was ditmaal niet te missen ☺ !!!

Een telefonisch overlegje met Diana Phielix was toen vlug gemaakt en, een beetje nerveus, pakte ik Feetjes koffertje in, waarna wij ons saampjes Lopikwaarts begaven. Ook daar was er sprake van enige prettige spanning: tenslotte was het voor de beide geliefden (ja, en of dát bewaarheid zou worden, moesten we nou maar net afwachten!) de eerste maal dat zij ‘vreemd gingen’!

Ior heeft meteen belangstelling voor zijn mooie, nieuwe gaste!

’t Is allemaal goed gegaan, met de twee. Ior vond Feetje onmiddellijk geweldig interessant en zat meteen in zijn rol als hofmaker. Gelukkig deed hij dat rustig aan, want mijn prinsesje is niet erg gesteld op onbeschaafde taferelen.
Diana, die mij periodiek op de hoogte bracht van de stand van zaken, meldde mij na een dag, dat het stel inmiddels knus tegen elkaar aan lag te slapen en dat Feetje steeds minder verstop-neigingen vertoonde. En omdat het paar blijkbaar vooral ’s nachts actief was, vond Diana iedere ochtend grote hoeveelheden feeënharen op de grond van de katerren en wat kleinere porties daarvan in de bek van Ior ☺!
Ior werd zowaar erg bezitterig van zijn nieuwe, zo heerlijk geurende minnares, want iedereen die haar maar benaderde kon in zijn ogen en uit zijn lichaamstaal een duidelijke waarschuwing lezen: “Afblijven, wegwezen, MIJN !!!”

Feetje aan het begin van Ior's hofmakerij...

Na een klein weekje hebben we hun liefdesnestje maar weer eens afgebroken – ’t was nu wel weer welletjes, vonden Diana en ik, want Feetje was doodop van te weinig eten en slaap…
En inmiddels is ze weer thuis, mijn prinsesje; gelukkig, want de meiden en ik vonden het maar niks zonder haar.

En nu zit er voorlopig niks anders op dan vol verwachting en spanning afwachten… Want omdat Feetje net zo ‘stil’ en ongemerkt zwanger is als krols, kan het nog wel effe duren voordat zij ons zekerheid verschaft…