Aslan & Dayna bij de Hoepeltjes

De 'kittenkopij' blijft maar binnenstromen ☺☺☺! Dit keer heeft Megan (jongste telg in huize Hoepel) een gezellig verhaaltje gemaakt over hun twee Norenboeven.
Dank je wel, Megan, heel erg leuk!

Dit is een verhaaltje van Megan Hoepel. Bij ons thuis wonen Aslan en Dayna. Soms zijn ze weleens ondeugend. Voordat ze kwamen hebben wij (mijn broer Ian en ik) een mooie doos gemaakt met aan de ene kant een jungle en aan de andere kant een oceaan. En ze zijn gek op deze doos en ze weten van gekkigheid niet wie er het eerst in gaat springen (zie de foto’s).


Wat ik het liefst met ze doe: knuffelen, spelen en kammen of borstelen, Aslan probeert soms weleens de kam op te eten en Dayna stoeit graag met de rubberen borstel. Wat ze ook een leuke sport vinden is met elkaar worstelen en tussen de lamellen door racen.

Megan

Uitbreiding bosgespuis

Ik ben al hard en vrolijk bezig met het treffen van voorbereidingen voor de komst van onze ‘man in huis’, “Sylvicks Brun” (klinkt goed hè?)! Zo komen er weer wat nieuwe speeltjes uit de winkels, mag het kittenklimpaaltje toch nog maar niet worden opgeruimd en wordt de website alvast stukje bij beetje ‘Brun-klaar’ gemaakt.

Maar ook, en van minstens zo groot belang, voer ik uitgebreide gesprekken met mijn meiden over alle op handen zijnde veranderingen ☺! Ze moeten er tenslotte voorzichtig op worden voorbereid en over voorgelicht, niewaar?
Fee vindt het allemaal best en gezellig, gewoon nog een kindje erbij en één meer of minder maakt haar niet veel uit. Flori en Eline houden zich nog wat afzijdig en neutraal, gelukkig hebben zij altijd elkaar nog in goede en slechte tijden.


Kleine Irina – nou ja ‘kleine’? ze weegt met haar 6½ maandjes inmiddels bijna 4 kilo! - weet nog niet of ze het nou wel zo leuk moet vinden om strakjes, en zo snel al, niet meer de jongste en het meest verwend te zijn… (komt goed, ga ik persoonlijk op toezien, maar dat weet zij nog niet). En Rhoslyn? Tja, die heeft haar plaatsje als jongste-en-meest-verwend al moeten afstaan, vindt ze, en daar is ze het nog steeds niet helemaal mee eens ☺. Dat ze straks middelste-en-waarschijnlijk-nog-altijd-het-meest-verwend zal worden, gelooft ze nog niet erg; maar diep in mijn hart zal zij toch altijd mijn eerste eigenste lievelingetje zijn en blijven (oeps, laat de anderen dat maar niet horen, want ook zij zijn me meer dan lief!!!).

Maar ondertussen krijg ik stiekem steeds een beetje meer voorpret over de komst van dat kleine black tabby blotched mannetje, dat zo mooi en zo’n lekkere deugniet is! En heeeeel voorzichtig mag ik al een beetje gaan aftellen, want van die lange weken wachten word ik echt al een beetje (errug) ongeduldig…

En dan nog effe dit: ‘korte eenakter in de cattery’

Joke: “Hé Rhoslyn, als je gewoon doet, doe je al gek genoeg hoor!” (Rhoslyn’s jachtinstinct gewekt door een klein dwarrelend herfstblaadje op de vensterbank buiten…)

Rhoslyn: “Oké, kan ik wel…Zo beter?” (helaas, herfstblaadje alweer weggewaaid…)

Rohan rabbit???!!!

Ditmaal ben ik Petra, boskatwachter van Rohan, extra dankbaar dat ze juist nu weer een gezellige bijdrage voor het Bosblad heeft aangeleverd: terwijl ik het zo druk als een klein baasje zit te hebben met allerlei niet-cattery-aangelegenheden, is er zo toch nog leuk nieuws op de Bosblad-voorpagina! Dank je weer heel erg, Petra!

Het was zomaar een zaterdagochtend in november. De zon scheen uitbundig aan een strakblauwe hemel en het was niet koud. Dat is mooi weer om het konijnenhok eens even helemaal schoon te poetsen, dacht ik. Het buitenverblijf van de katten werd afgesloten en hup, de twee konijntjes van ons mogen dan tijdens de schoonmaak daar even rondhuppelen.

Maar dan in de keuken: 3 honden die met smekende ogen vragen om een plasje te mogen doen en 5 katten die even niet naar buiten mogen, kortom er heerst ongenoegen en jaloersheid onder onze behaarde vrienden. Rohan en Kimba kijken vanuit het slaapkamerraam toe hoe de konijntjes vrolijk in hún buiten rondrennen! Maar ik vind dat de konijntjes nu even voorrang hebben.

Als het konijnenhok schoon is en ik de keuken instap, speelt Lotje (ons jongste poezenmeisje) met de worteltjes in de gang die voor de konijnen bestemd waren en Tijger (haar broer) zit heel zielig te piepen in de afvalbak. Ik maak een slalom door de hondenlijven, pak de worteltjes van Lotje af en redt Tijger uit zijn benarde situatie. Als ik mij omdraai om weer naar buiten te gaan, neemt Rohan net een reuze hap uit het bakje konijnenvoer. “Hé Peter Rabbit, kijk maar uit dat je geen lange oren krijgt” roep ik, maar Rohan trekt zich daar niets van aan en eet met smaak nog een heerlijke zonnebloempit op. O o o, ik kan jullie ook geen moment alleen laten, gespuis!!! Mopperend ga ik toch ook maar weer even het fototoestel halen.


Als de konijntjes weer in hun eigen hok zitten stel ik het buiten-verblijf weer open voor de kattenfamilie en met z’n allen gaan ze gauw kijken waar die twee wonderlijke diertjes gebleven zijn. Tevreden klimmen ze weer op hun plank, indringers zijn duidelijk niet gewenst!


Wij nemen de honden mee voor een lange herfstwandeling en als we thuis komen, gaan ze tevreden hun mandje in.
En het kattengepuis? Dat ligt met z’n allen tevreden op de bank te slapen zodat wij er niet meer bijpassen. Zo kwam alles toch nog op z’n pootjes terecht!

Petra

STAPELEN !

Ze was nog maar heel jong, toen ze al duidelijk maakte dat ze een kind van haar moeder èn van haar vader was, mijn roze bosnimf Rhoslyn (lees Bosblad van 6 juni en 23 september 2007). Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en krijgt ze steeds maar meer trekjes in haar gedrag die me herinneren aan haar vader, de charmante, hartveroverende clown die ik nog steeds zo mis.

Mijn kleine blonde grietje – ze is stiekem een beetje mijn lievelingetje, maar dat mag u natuurlijk niet verder vertellen! ☺ - had al van kitten af aan haar vaders ontwapenende charme en openheid. ’t Is zo grappig om te zien dat, nu haar karakter zich verder ontwikkelt, ze ook steeds meer van zijn streken begint te vertonen. Nog heel even groeien en dan kan ze net zoals hij met één geweldige sprong het bovenste plankje van de plafondhoge krabpaal halen en als ze zo’n bui heeft loopt ze, net zoals hij, al piepend en geinend door het huis te dollen.


Maar er is nog meer… ☺! Ze kan het allemaal niet bewust hebben meegemaakt met haar vader, maar nu gaat Rhoslyn waarachtig, net zoals hij, oefenen in het STAPELEN !!! ☺☺☺ De eerste keer dat ik het zag dacht ik nog aan een stom toeval, maar nu het vaker gebeurt, geloof ik daar inmiddels geen snars meer van!
Degene die Rhoslyn’s stapelhobby het vaakst moet ondergaan is haar bloedeigen moeder.
Fee, die al haar kinderen even lief vindt (ik denk echt dat ze inmiddels gelooft dat al mijn meiden haar eigen kittens zijn ☺), doorstaat deze ongebruikelijke liefdesbetuigingen van haar dochter manmoedig en met eindeloos moederlijk geduld ☺! Rhoslyn krijgt een gemoedelijk wasbeurtje van haar en tegen de tijd dat Fee het echt te warm krijgt met deze levende roze deken kruipt ze er simpelweg onder vandaan.

Toen haar vader dit soort knuffeltechniek frequent toepaste, genoot ik er altijd al met volle teugen van, maar nu mijn eigenste kleine grietje het ook doet, heb ik zo mogelijk nog meer plezier. Wat een meissie is ze toch!

zelfs op show past Rhoslyn haar 'zelf verzonnen' nieuwe techniek toe....!