Bragalundse Bosbaby's

YES, ze zijn er – de eerste Bragalundse baby’s van een Bragalundse moeder, en wel van mijn eigenste speciale meisje! Het zal voor niemand anders enig verschil maken, maar voor mij is dit toch weer een prachtige nieuwe mijlpaal!
Rhoslyn’s kindjes kwamen afgelopen dinsdag al – een beetje vroeg, maar tot dusver maken ze het uitstekend en hun moeder eveneens.
Mijn roodblonde grietje doet het fantastisch, de bevalling was in een paar uurtjes gepiept – zonder een piep of kik van haar! Alhoewel…, tijdens de komst van haar eerste las ik toch wel een licht verwijt in haar ogen: ‘dit had je me wel eens mogen vertellen, voordat ik bij die mooie donkere man op bezoek ging!’ (– sorry, Rhoslyn, ik zal het nooit meer doen…). Maar zodra haar kindjes er waren, waren die paar uren van pijn alweer vergeten en genoot ze voor 6! Nog nooit heb ik haar zo hard en zo langdurig horen spinnen als nu met haar baby’s aan de borst!


Over haar moederinstinct hoef ik dan ook niet in te zitten: ze gunt zichzelf maar een paar momentjes om de benen te strekken, als de kleintjes slapen en ze gromt bij elk geluid dat ze niet kent of dat haar niet bevalt ☺. Ik vind het al vervelend om haar te storen, als ik de kleintjes even moet wegen, want ze komt ze halen, en wel subiet! En pas als het hele spulletje dan weer veilig bij haar ligt, is het weer echt goed.
Nog erger wordt het als de andere bosbewoners haar ‘storen’ in haar moederschap: er blijkt een tijgerin te schuilen achter die gewoonlijk zo vriendelijke ogen en onder dat effen crème vachtje! Ze tolereert niks-van-niemand en haalt al uit nog voordat het nodig mocht zijn…; pfffff, ’t valt voor de andere volwassen meiden hier dus effe niet mee! En het jonge grut? – nee, dat is nu toch al genoeg onder de indruk, dus die kan ze gevoeglijk tolereren ☺!
Kortom, er is weer van alles te doen en te beleven in dit kleine kattenbos – voor elk wat wils ☺!

En ik? – ik zit af en toe een poosje naast die simpele kartonnen doos (nee, voor Rhoslyn geen werpkist! – kom nou: ze is een kind van haar moeder hoor!) en kijk het geluk en het moois dan recht in het gezicht! Het is weer een feestje in Bragalund!

De laatste loodjes...

Jawel, de laatste week van de zwangerschap van Rhoslyn is ingegaan! En langzaamaan krijgt ze het zwaarder nu, al is ze lang niet zo tonnetjerond als Eline vorig jaar. ’t Lijkt er voorlopig dan ook op dat ze niet zoveel kittens draagt en dat zou, vooral voor mijn roodblonde grietje zelf, alleen maar een voordeel zijn. Maar een feit is dat zoiets eigenlijk niet te voorspellen valt – ’t kan net zo goed zijn dat ze haar ongeboren kroost diep verborgen houdt ☺. We wachten dus nog gewoon maar (on)geduldig af wat Moeder Natuur in petto heeft.


Terwijl ik de druk en het ongeduld geleidelijk aan begin te voelen, is de aanstaande moeder de rust zelve. Rhoslyn geniet van haar huidige toestand (zo prachtig om te zien!) en ondergaat het met geduld – behalve dan als de jonge garde haar teveel voor de pootjes loopt! Geheel in strijd met haar gebruikelijke verdraag-zaamheid vindt ze Irina en Brun nu soms wel errug lastig en als die naar haar huidige maatstaven te vrijpostig zijn – bijvoorbeeld door aan haar al te intieme lichaamsdelen te ruiken –, blaast ze eens flink in hun richting: ‘Zo, scheer je weg, opgeschoten pubers, om te beginnen begrijpen jullie hier nog geen jota van en ten tweede heb ik in mijn huidige staat recht op veel meer respect en achting – zeker van jullie!’
Ik geloof inderdaad dat Irina noch Brun er één snars van begrijpt, vooral niet van Rhoslyn’s nieuwe ‘nukkigheden’ – zo kennen ze haar tenslotte helemaal niet! Het jongste tweetal in ons bos gaat er echter niet aantoonbaar onder gebukt, want nadat ze zich voor de zekerheid maar uit de voeten hebben gemaakt, gaan ze vrolijk verder met waar ze gebleven waren en meestal is dat het uithalen van kattenkwaad, met z’n tweeën of solo.
En de enige hier die er vol verwachting en een beetje rusteloos van wordt – dat ben ik…☺