zondag 10 mei 2009

’t Is toch niet te geloven!!!



Rhoslyn’s vijf kleine baby’s zijn echt niet te geloven! Ze spinnen om het hardst als ze bij mamma drinken, ze banjeren met schuddekontjes door de bench en kijken met hun volledige 16 dagen levenservaring een partij eigenwijs rond – naar mekaar, naar mamma of naar mij – alsof ze al weken niks anders doen!
Maar dat is nog niet alles: als ik bij de bench op de grond ga zitten, beginnen ze te piepen (kleine bekkies wijd open ☺) en komen dan met z’n allen naar me toe kruipen en krabbelen – ja echt! en dat doen ze nu al zo’n dag of drie! En nog zoiets schattigs: als ik mijn hand in de bench houd, komen ze daar onmiddellijk op af, gaan ertegenaan liggen of hangen of proberen al langs mijn pols en mouw omhoog te klimmen – tjongejonge, boskatjes zeker?! Ik geloof voortdurend mijn eigen ogen niet (en ga dan meteen over in smeltstand…); ‘k heb al veel kleine kittens meegemaakt, maar deze slaan wat mij betreft alles (en alle records?)!

Wat een snoepies zijn het en wat is er, nu al!, een boel te genieten! Rhoslyn kan geloof ik niet meer ophouden met spinnen en kan zo schattig knuffelen met en zachte kopjes geven aan haar kleine kindjes!


Inmiddels mag Flori, ook sinds een paar dagen, eindelijk doen waar ze zo gek op is: bij de kleintjes in de bench kruipen en dan maar wassen en poetsen en kroelen, ze is net zo verslaafd aan kittens als ik ☺. Heerlijk ook voor Rhoslyn: met zo’n vertrouwde oppas en petemoei heeft ze nu even wat vaker tijd om de pootjes te strekken en buiten wat af te koelen.
En wat is er nou mooier om mee te maken dan dit spulletje dat met z’n allen zo lekker en gelukkig bij elkaar ligt? Dies zit ik tegenwoordig op de grond, voor dat grote tralieding, en kijk en kijk en geniet…☺!


Ondertussen gaat het gewone leven in ons bos natuurlijk ook gewoon door – nou ja gewoon?
Fee had eergisteren weer eens iets verzonnen ☺. Zoals zo vaak was ze weer eens in de weer met mijn oude bontje, dat het gezamenlijk gespuis al lange tijd geleden tot hun onvervreemdbaar eigendom heeft geannexeerd. Dit keer was ze via kruip- en sluipwegen terecht gekomen in één van de mouwen. Eenmaal daar aangekomen was ze volledig onzichtbaar en amuseerde zich vervolgens kostelijk met de reacties van Flori en Brun die maar niet begrepen hoe dat bontje nou toch ineens uit zichzelf kon bewegen…? Uiteindelijk kreeg de grande dame het een beetje te warm en er genoeg van, en dus wilde ze er wel weer uit… Maar omdat dat achteruit niet meer ging, moest ze vooruit de mouw weer uit en zo verscheen als eerste haar koppie uit de mouw – en gelukkig waren mijn camera en ik nog net mooi op tijd om dat effe vast te leggen ☺!

En zo valt op het plaatje ook meteen haar beledigde en geërgerde blik op, want zodra haar neus zichtbaar werd moest ze zich de brutaliteiten van plaaggeest Brun laten welgevallen! Nú durfde hij wel hoor, onze jonge held, die meteen doorhad dat de grote baas in deze positie haar poten (nog) niet beschikbaar had om hem op zijn plaats te zetten…!!! Fee wist zich gelukkig snel uit haar benarde situatie te bevrijden en joeg prompt Brun naar de andere kant van het huis – hoe had hij het in zijn onbeschaamde kop kunnen krijgen om haar zo te behandelen, zeg! ☺
En Brun? Ik geloof dat hij een uur later nog stiekem achter zijn rechtervoorpoot zat te grinniken om zijn eigen schelmenstreek ☺!
NB: lady-of-the-house Fee was een uur later het hele voorval alweer vergeten, inclusief haar eigen dolle bui…