Het grote banjeren is begonnen...!

Jawel, gisteren gaf Eline mij vol ongeduld te verstaan dat er wat moest!!! Ze werd onrustig en ontevreden en liep te mopperen – en dat het met haar kindjes te maken had was duidelijk. De kleintjes waren al een paar dagen erg actief in de werpkist en waren fanatiek aan het oefenen voor het echte banjeren!
’t Werd dus tijd voor meer bewegingsvrijheid, en zo zette ik mij gisteren aan de verbouwing. Met een warme vloerbedekking en een hekje eromheen was de uitbreiding van het kittengrondgebied zo gepiept. En toen werd het spannend…! Hoe lang zou het duren voordat de kleintjes doorhadden, dat hun veilige stulpje nu een doorgang had naar de grote wijde wereld? Nou, ze hadden er blijkbaar op zitten wachten, want één voor één zetten ze nieuwsgierig voet op vaste bodem – een kleine stap voor een kitten, maar een enorme sprong voorwaarts voor het kattendom (vrij naar Neil Armstrong ☺)!
Zardena’s koppie verscheen als eerste en binnen de kortste keren liep (! ja echt, gewoon recht op de pootjes!) ze het hele kittenerfje rond – alsof ze nooit anders had gedaan!
Tijdens haar verkenningsronde ontmoette ze Rhoslyn, weliswaar door een hekje van haar gescheiden, maar ze ging erop af om even te ruiken en kennis te maken!
Rhoslyn bekeek haar kleine soortgenoot met intense belang-stelling: “hoe kan een echte poes nou toch zó klein zijn?”, zag je haar denken, “en toch moet het er één zijn: ze ruikt, klinkt en oogt toch echt als poes”. Ze was er een beetje stil van, mijn roodblonde schattebol, van al dit gekrioel, maar dat zal echt niet lang meer duren (stilte voor de storm?)!

Stoere Aslan was nummer twee die de oversteek naar de buiten-wereld maakte, een beetje minder vanzelfsprekend en ‘volleerd’ als zijn zus, maar hij vond het toch echt bar interessant allemaal!

Okay, two up and two more to go… De laatste helft van de vierling deed het allemaal wat rustiger aan: ‘eerst maar eens aankijken hoe het de anderen bevalt’ hadden ze waarschijnlijk getweeën afgesproken ☺.
Maar uiteindelijk passeerden ook zij de grens naar de grote-mensenwereld en vonden het daar reuze gezellig.


Moeder en pleegmoeder (= Eline en Flori) werden zo uitbundig van dit nieuw evenement, dat ze van gekkigheid niet meer wisten wat ze moesten doen: rennen en springen, in en uit het kittenerfje, poetsen en vrijen en stoeien en spelen met al het miniatuurgespuis dat hen voor de pootjes kwam. Wat een feest!
Niet alleen het grote banjeren is dus begonnen, maar wat mij betreft ook het grote genieten!!!

(Nieuw) leven in de brouwerij!

Het Bragalund’s bos herbergt weer kittens en da’s een feessie, hoor! Moeder Eline zorgt voor en waakt over haar babies alsof ze nooit anders heeft gedaan – net zo model als tijdens haar zwangerschap. Na een voorspoedig verlopen bevalling was de start van het zogen even wat moeizaam, doordat bij Lientje een ontsteking dreigde. Maar met tijdig ingrijpen is dat probleem netjes in de kiem gesmoord. De kleintjes groeien inmiddels prachtig en nu al bijna een week geleden gingen hun oogjes open en begonnen ze te luisteren naar de geluiden in hun omgeving.
Ik vind het heerlijk om af en toe weer het gepiep van die minipoessies uit de diepte van de werpkist te horen opstijgen (ik had het gemist!). Er hoeft er maar eentje een kik te geven of moeder is er als de kippen bij om de welstand van haar kindjes na te gaan. Dan deelt ze aan allemaal haar zoveelste was- en massagebehandeling uit en is het kleine spulletje meteen weer stil.

de Narniakittens - 5 dagen oud

De andere bosmeisjes reageren ieder op eigen wijze op (de komst van) de nieuwe huisgenootjes:
Fee houdt zich, na effe flink sjagrijnig te hebben gedaan, nu afzijdig (maar heeft op afstand alles in de gaten!). Ze zit er in het geniep heel erg naar te verlangen weer eigen babies te hebben – maar ja, Moeder Natuur heeft in deze aangelegenheden altijd en onver-biddelijk het laatste woord… (en dát heeft zij nog niet gesproken!)
Jongste telg Rhoslyn beziet alle nieuwigheden met grote nieuws-gierigheid en gepast ontzag. Ze vindt het kleine grutje machtig interessant, maar heeft nog niet het lef gehad om meer te doen dan heel veel en heel ingespannen toe te kijken en af en toe voorzichtig te ruiken – zo spannend allemaal! Wat zal ze genieten straks, als de kleintjes lekker rond gaan banjeren!

En dan Flori! Toen de bevalling van Eline begon, was ze één en al zorg en moed: ze kroop bij haar zus in de werpkist en gaf haar een troostende en bemoedigende wasbeurt. Maar al na de geboorte van de eerste baby nam dappere Flo de benen. Haar onrust nam toe naarmate er meer van die kleine humpies verschenen en toen Eline klaar was met werpen, was kleine Flo ‘geen mens meer’ ☺ en bijna in paniek.
Gelukkig doet een rustige nacht wonderen voor het gemoed en vanaf de volgende dag bleef Flori niet verder dan een paar meter verwijderd van haar zus en de werpkist met zijn o zo boeiende inhoud! Met de tijd groeide haar vertrouwen en na een week kon ze zich niet meer beheersen: ze dook bij Lientje en de kittens in de kist en begon gretig en met overgave aan het wassen van en passen op de babies – een zelfgekozen taak die ze tot op heden toegewijd uitvoert.
Wat is ze gek op de kleintjes en wat doet ze haar ‘werk’ enthousiast – het is prachtig om te zien! En nu zij zo’n beetje als pleegmoeder fungeert, kan de echte moeder de touwtjes af en toe eens een beetje laten vieren – Lientje is tenslotte ook zo graag buiten, dat ze haar kroost nu met een gerust hart een uurtje overlaat aan de perfecte zorg van haar zus en hartsvriendin. Ze zijn waarachtig een sterk team samen!

teamwork

En de kleine vierling? Die heeft alleen maar voordelen van deze intensieve samenwerking: een dubbele dosis reinigings- en massagebehandelingen en te allen tijde een zachte warme buik om je tegen aan te vlijen – wat wil een klein kitten nog meer?!

de Narniakittens - 14 dagen oud

Extra large!

Afgelopen zondag kwam Fee weer thuis van haar logeerpartijtje bij Ior, moe maar voldaan. Ze heeft het heerlijk gehad, zo werd mij gemeld, en dat is alleen maar hartstikke mooi, toch? Maar nu is ze gelukkig weer bij ons en is ons meidencluppie weer compleet, lekker!
Feetje zelf vond het ook fijn weer thuis te zijn en de begroeting tussen de vier vriendinnen was opgewekt en hartelijk. Net als vorige keer maakte mijn prinsesje meteen een ronde door haar residentie en bracht bliksembezoekjes aan al haar geliefde plekjes, die gelukkig ongewijzigd bleken. En na een eerste bezoek aan de kattenbrokjes vierde ze haar herkregen bewegingsvrijheid met een uitbundige explosie van denderen en daveren en springen en klimmen. Zo, dat had ze even nodig zeg ☺!
Fee heeft haar dagelijkse draad weer opgepakt en hoewel alles in dit Bragalund’s bos nu inderdaad weer gewoon bij het oude lijkt, is er intussen wel het nodige gebeurd, zo tussen haar en haar gastheer Ior… en of dát zijn vruchten af zal werpen, is nou net de grote vraag!
Het antwoord daarop zal mijn meissie ook ditmaal wel weer geruime tijd voor zich houden, verwacht ik zo…

Maar deze keer zal ik daar lang niet zo ongeduldig onder zijn, aangezien er hier nog een prachtig vrouwke rondloopt met een groot geheim! En dat geheim groeit en groeit maar!
Lieve Eline loopt nu zo’n beetje op haar laatste dagen (lees: haar laatste week) en haar blijde verwachting wordt zo langzaamaan een niet te missen volle verwachting ☺ Ze is ballonrond en alle dagelijkse rituelen gaan met steeds meer gewicht en steeds minder wendbaarheid gepaard – ’t valt inmiddels allemaal om de drommel niet meer mee voor haar, maar wat doet ze het goed! Lientje lijkt wel bij Moeder Natuur zelf in de leer te zijn geweest, zo rustig en vanzelfsprekend zwanger is ze. En wat is het fantastisch om er zo dichtbij van te kunnen meegenieten!

Eline – prachtig en gelukkig zwanger…