Knuffels

Ik weet het niet hoor, met die kittens van mij – zijn het nou ondeugende knuffels of knuffelige ondeugden? Maar één ding weet ik wel: ze zijn om op te eten!

Kaspian, de kleine benjamin, is wel de grootste knuffelkont van het stel. Hij vindt het heerlijk om effe op schoot te zitten en spint dan hartgrondig. Als hij ervoor in de stemming is, kun je zelfs al kopjes van hem krijgen en en omdat hij die kunst nog niet helemaal meester is, gaat dat soms aandoenlijk onbeholpen. Maar ook banjeren doet hij met overgave, want met zijn wat rustiger aard (dan de andere 3) onderzoekt hij alle nieuwigheden aandachtig. Op zijn speurtochten klimt hij overal op en in en hij is dan ook degene waar ik het vaakst naar op zoek moet. En wat is het dan leuk, dat hij al naar zijn naam luistert en hard komt aanrennen als ik hem roep!

Zijn zusje Zardena is van een ander allooi. Die zit zo vol kattenkwaad en levenslust, dat ze de hele dag wel kan draven en donderjagen. En omdat ze voor niks en niemand bang is, haalt ze nog wel eens roekeloze fratsen uit – haar animo om te klimmen (hoog graag!) is zo groot, dat ik haar regelmatig op plaatsen aantref waar ik haar nog lang niet had verwacht. En omdat erop nog wel effe wat anders is dan er-weer-af, leidt zij een spannend en avontuurlijk leven momenteel. Ze vindt het prachtig om zich helemaal zelf weer uit zulke hoge omstreken te redden, want daar wordt ze met de dag gehaaider in. Verder wil ze vooral ravotten en knokken, met haar broers en zus, maar inmiddels ook graag met Flori of Rhoslyn. Knuffelen? Nou, straks liever of heel even vlug dan, want ze heeft het te druk en voor alles te weinig tijd ☺.


Felinda is een lekker grietje. Ze is niet zo’n wildebras als haar zus, maar spelen vindt ze mega en dat doet ze veel en vaak. Ze houdt wel van knokken, maar nee, niet te lang, want dan wil ze alweer pret maken met het volgende speeltje. Tot nu toe zijn de muizen en balletjes haar favoriet, evenals de staarten van haar moeder en ‘tantes’. Dit kleine grietje beleeft alles heel intens en met volledige concentratie. Knuffelen wil ze wel hoor, maar je moet haar meestal wel even overhalen – ze geeft haar genegenheid niet cadeau ☺. Met haar pientere, nu nog blauwe, oogjes kijkt ze je heel aandachtig aan als je tegen haar praat. En omdat ze toch al zo’n heerlijk koppie heeft, is ze op zo’n moment compleet onweerstaanbaar en kan ik effe niet van haar afblijven. Wat een meissie is dat!


En dan is er nog de oudste rooie, Aslan… hij is toch ook een verhaal apart. Voor zover ik dat nu kan overzien, gaat hij zijn machtige naamgenoot (de leeuw Aslan uit de Narnia-kronieken) eer aandoen. Hij is moedig (nee, niet op de roekeloze manier van zijn zwartgestreepte zus), maar ook heel zachtaardig. Zelfs bij het knokken zal hij niemand pijn doen. Maar ook knuffelen kan hij als de beste en hij geniet daar zo enthousiast van, dat zijn kleine spinmotor dan op volle toeren draait - en wat is hij dan een schattig ventje! Maar dat hij geen doetje is, heeft hij inmiddels ook overtuigend bewezen, want als hij met zijn favoriete pijpenragertje in de weer is, duldt hij geen familie in de onmiddellijke nabijheid en dat maakt hij hen duidelijk door hard, lang en diep uit zijn keel te grommen – ronduit indrukwekkend hoor (en wat is-ie dan leuk ☺)!


Aldus, mijn klein bosgespuis! Zo leuk om nu al een beetje te kunnen zien hoe ze allevier een eigen karakter ontwikkelen! Ondertussen hebben ze het met elkaar wel erg gezellig en maken ze samen een boel bonje en pret. Om-op-te-eten dus, maar daar wacht ik toch nog maar even mee (dat kan tenslotte maar één keer ☺!).

Kroniek

(van vier kleine Narniakittens en hun belevenissen)

Een paar dagen geleden kregen we hier bijzonder bezoek: er kwam een kindje over de vloer! De kleine dreumes had al dagen lang de mond vol gehad van de “babypoesjes” en als haar moeder de kittenpagina’s van mijn site opent, reageert ze steevast met “grrrrrrrauw”, want die grote Narnialeeuw spreekt haar aan!

Op een rustige namiddag ging het er dan eindelijk van komen en de kennismaking was om van te smelten. Kleine Saydee - want naar die mooie naam luistert ze – vond de minipoessies meteen zo leuk, dat ze begon te gillen en te kraaien van enthousiasme. En de minipoessies waren gelijk zo benieuwd naar dit nieuw formaat mens, dat ze tot aan het hekje naar haar toekwamen en op een keurig rijtje gingen zitten kijken. Het genoegen was dus wederzijds. Alles wat jong is, is toch zo hartveroverend. En wat was het leuk om weer eens bevestigd te zien dat Noren, zelfs zo jong al, gek zijn op kindjes!
Zo, dat was alweer een nieuwe belevenis in het socialisatieproces van mijn klein gespuis. Tot dusver vinden ze alles machtig interessant en doorstaan ze alle ‘proeven’ glansrijk ☺.



Ook een paar dagen geleden werd het tijd om het hekje van het kittenerfje maar eens een uurtje open te zetten – tenslotte moeten de kleinen ook lekker gaan leren rennen en daveren. ’t Was spannend, hoor, dat kon je aan hen zien! Maar het duurde niet lang of de nieuwsgierigheid won het van de onzekerheid en al snel verspreidde het spul zich tot in alle hoeken van de kamer – een eerste oriënterend onderzoek, zullen we maar zeggen. Het nieuwe vloeroppervlak ( de gladde kurkvloer) bleek plus- en minpunten te hebben: dat rennen is toch al zo’n opwindende nieuwe inspanning en als je dan ook nog startproblemen ondervindt doordat je uitglijdt bij het afzetten, verlopen niet alle spurt-acties helemaal naar verwachting ☺. Minpunt voor de vloer dus. Maar… als je dan eenmaal op snelheid bent en wilt afremmen - voor de bocht of omdat je weer een nieuw spannend voorwerp tegenkomt – glij je ook effe door! Een net zo verrassend bij-effect, maar dít werd door de kleintjes wél als plezierig gewaardeerd. En natuurlijk moesten ze het wel effe een paar keer herhalen om te checken of het klopte – en jawel, hoor, de glijbaan deed het nog steeds! Toch ook nog een pluspuntje voor de vloer dus.
Na het eerste enerverende halfuurtje waren de dreumesen bekaf en één voor één zochten ze hun vertrouwde stekjes weer op - om bij te komen van hun avontuur en ook om er maar eens diep over te dutten. Wow, wat een belevenis was dat! en ook: wat is die grotemensenwereld groot, zeg (en nu hadden ze alleen nog maar de kamer geëxploreerd☺!)!



Sindsdien gaat de poort van hun kittenverblijf elke dag een uurtje open en genieten de kleine schattebollen volop van hun vrijheid en van alle nieuwe ontdekkingen en belevenissen. Na afloop zoeken ze dan een zacht slaapplaatsje op, moe maar voldaan. Het leven is prachtig, vinden ze (en ik ben het helemaal met hen eens!).

De Vooruitgang

Wat gaan ze hard, de kleine kindjes van Eline! De nieuwe ontwik-kelingen en verworvenheden stapelen zich op in een tempo, dat ik bijna niet kan bijhouden.


Tandjes zijn doorgekomen, zitten en rennen, plasjes in het katten-bakje, stoeien en worstelen (met af en toe een verontwaardigde kreet, omdat het echt pijn deed ☺), zelf pap lebberen uit het schaaltje, spinnen en genieten van een aai, het echte Noorse-Boskatklimmen (ja, overal op!), brokjes eten (maar nog niet allevier van harte), jezelf wassen en dan krijgt je broer of zus ook maar effe een lik, en het supervermaak van spelen en dartelen natuurlijk. Tjongejonge, het gaat maar door. En ondertussen zijn ze dan ook nog vertederend schattige humpies met een lekker dik kontje en een heerlijk snuitje. Wat een feessie!!!


’t Is niks, maar zulk klein gespuis gooit je hele dagritme in de war ☺. Want als het spulletje zo lekker aan het dollen en ravotten is, zit ik natuurlijk te kijken en te genieten in plaats van foto’s te maken of af te wassen of boodschappen te doen of … ga zo maar door! Dus af en toe moet ik effe rouzen om de opgelopen achterstanden weer in te halen, maar – domkop – met foto’s gaat dat natuurlijk niet!
Vanochtend heb ik dus mijzelf bestraffend toegesproken, want deze toptijden in mijn cattery zijn weer voorbij voordat ik het weet…We hebben vanaf nu daarom de camera weer in de aanslag en beloven beterschap…


Gelukkig maakt het de kleintjes allemaal niks uit - die dartelen en donderjagen en spelen en genieten alsof dat allemaal de gewoonste zaak van de wereld is. En zo moeten we het nog maar heel lang zien te houden ☺!