Knuffels
Ik weet het niet hoor, met die kittens van mij – zijn het nou ondeugende knuffels of knuffelige ondeugden? Maar één ding weet ik wel: ze zijn om op te eten!
Kaspian, de kleine benjamin, is wel de grootste knuffelkont van het stel. Hij vindt het heerlijk om effe op schoot te zitten en spint dan hartgrondig. Als hij ervoor in de stemming is, kun je zelfs al kopjes van hem krijgen en en omdat hij die kunst nog niet helemaal meester is, gaat dat soms aandoenlijk onbeholpen. Maar ook banjeren doet hij met overgave, want met zijn wat rustiger aard (dan de andere 3) onderzoekt hij alle nieuwigheden aandachtig. Op zijn speurtochten klimt hij overal op en in en hij is dan ook degene waar ik het vaakst naar op zoek moet. En wat is het dan leuk, dat hij al naar zijn naam luistert en hard komt aanrennen als ik hem roep!
Zijn zusje Zardena is van een ander allooi. Die zit zo vol kattenkwaad en levenslust, dat ze de hele dag wel kan draven en donderjagen. En omdat ze voor niks en niemand bang is, haalt ze nog wel eens roekeloze fratsen uit – haar animo om te klimmen (hoog graag!) is zo groot, dat ik haar regelmatig op plaatsen aantref waar ik haar nog lang niet had verwacht. En omdat erop nog wel effe wat anders is dan er-weer-af, leidt zij een spannend en avontuurlijk leven momenteel. Ze vindt het prachtig om zich helemaal zelf weer uit zulke hoge omstreken te redden, want daar wordt ze met de dag gehaaider in. Verder wil ze vooral ravotten en knokken, met haar broers en zus, maar inmiddels ook graag met Flori of Rhoslyn. Knuffelen? Nou, straks liever of heel even vlug dan, want ze heeft het te druk en voor alles te weinig tijd ☺.
Felinda is een lekker grietje. Ze is niet zo’n wildebras als haar zus, maar spelen vindt ze mega en dat doet ze veel en vaak. Ze houdt wel van knokken, maar nee, niet te lang, want dan wil ze alweer pret maken met het volgende speeltje. Tot nu toe zijn de muizen en balletjes haar favoriet, evenals de staarten van haar moeder en ‘tantes’. Dit kleine grietje beleeft alles heel intens en met volledige concentratie. Knuffelen wil ze wel hoor, maar je moet haar meestal wel even overhalen – ze geeft haar genegenheid niet cadeau ☺. Met haar pientere, nu nog blauwe, oogjes kijkt ze je heel aandachtig aan als je tegen haar praat. En omdat ze toch al zo’n heerlijk koppie heeft, is ze op zo’n moment compleet onweerstaanbaar en kan ik effe niet van haar afblijven. Wat een meissie is dat!
En dan is er nog de oudste rooie, Aslan… hij is toch ook een verhaal apart. Voor zover ik dat nu kan overzien, gaat hij zijn machtige naamgenoot (de leeuw Aslan uit de Narnia-kronieken) eer aandoen. Hij is moedig (nee, niet op de roekeloze manier van zijn zwartgestreepte zus), maar ook heel zachtaardig. Zelfs bij het knokken zal hij niemand pijn doen. Maar ook knuffelen kan hij als de beste en hij geniet daar zo enthousiast van, dat zijn kleine spinmotor dan op volle toeren draait - en wat is hij dan een schattig ventje! Maar dat hij geen doetje is, heeft hij inmiddels ook overtuigend bewezen, want als hij met zijn favoriete pijpenragertje in de weer is, duldt hij geen familie in de onmiddellijke nabijheid en dat maakt hij hen duidelijk door hard, lang en diep uit zijn keel te grommen – ronduit indrukwekkend hoor (en wat is-ie dan leuk ☺)!
Aldus, mijn klein bosgespuis! Zo leuk om nu al een beetje te kunnen zien hoe ze allevier een eigen karakter ontwikkelen! Ondertussen hebben ze het met elkaar wel erg gezellig en maken ze samen een boel bonje en pret. Om-op-te-eten dus, maar daar wacht ik toch nog maar even mee (dat kan tenslotte maar één keer ☺!).
