Hutspot

Ik moet er nu toch maar eens eerlijk voor uitkomen: ik ben een rasechte Leienaar, zo één van ‘binnen-de-singels’. Nee, geen Leidse glibber, want dat werd door mijn moeder ten strengste verboden. Maar ik hou erg van mijn stad, die weliswaar niet altijd even zuinig is omgegaan met haar historisch en cultureel erfgoed, maar die voor degenen die wat verder kijken dan de neus lang is toch heel wat moois en aantrekkelijks te zien heeft.


Bovendien heeft mijn geboortestad een erg interessante geschiedenis, waarbij het ‘Leidens ontzet’ wel het meest bekend is. Over drie dagen, op 3 oktober, barst het grote feest rondom dit thema weer los en staat de stad weer een paar dagen op zijn kop.
3-oktober-vieren is voor mij al lang niet meer wat het geweest is, maar een aantal van de bijbehorende tradities zijn mij nog altijd lief. Ik mag dan niet zo warm lopen voor het ‘haring en wittebrood’, maar een ambachtelijke zuurstok, een sappige tros druiven of een lekker stukkie paling zijn niet te versmaden. En wat dacht u van ‘banaan-met-slagroom’? – zo slecht, maar o zo lekker!
En als klap op de vuurpijl is er, na de grote optocht, hutspot – met klapstuk!! Ik ben er nog altijd dol op (mits goed bereid, natuurlijk). Waarmee ik weer ben aanbeland bij de titel van dit artikel…

Tot zover was het allemaal niet meer dan een aanloopje naar de werkelijke nieuwsfeiten in dit Bragalund’s bos. En het komt doordat het nieuws van deze week van-alles-en-nog-wat is, een samen-geraapt zooitje, een mengelmoes, ratjetoe, stamppot – en vind daar maar eens een passende titel bij… Als rechtgeaard Leienaar noem ik het dan maar ‘hutspot’, dat past mooi in deze tijd van het jaar ☺.

Vandaag heb ik zomaar ineens een vrije dag: niet bij nacht en ontij m’n bed uit, niet sjouwen met transportmanden en kooi-aankleding, niet anderhalf uur rijden naar Nijmegen, kortom: geen kattenshow…
Ik was er helemaal klaar voor: eindelijk weer eens naar show met een deel van mijn bosgespuis - de jongere garde om precies te zijn. En hoewel ik heel erg benieuwd ben hoe mijn drie pubermeiden het zouden doen op show, heb ik toch resoluut besloten om niet te gaan. De reden: eergisteren bereikten mij alarmerende berichten over een in Duitsland rondwarend virus, dat daar na een kattenshow in één cattery aan vijf katten het leven heeft gekost en de geruchten gaan dat het zich bovendien aan het verspreiden is over meer cattery’s! Na sectie en laboratoriumonderzoeken, die de bewuste cattery heeft laten uitvoeren, blijkt het te gaan om kattenziekte! En dat bij keurig gevaccineerde Noren! Wat ontzettend triest! Je moet er niet aan denken!
Maar zolang onduidelijk is of het hier gaat om een nieuwe variant van het virus of dat de katten resistent aan het worden zijn tegen de entstoffen, houd ik het showen even voor gezien! Mijn bosbewoners zijn mij te lief om met hen zulke risico’s te nemen.
En dus zullen Flori, Eline en Rhoslyn voor de komende tijd niet worden blootgesteld aan het deskundig oordeel van de hoog-mogende heren en dames keurmeester – en dus zal mijn cattery het voorlopig zonder actuele keurrapporten en showresultaten moeten doen. Geen nood, volgens mij gaan we dat echt wel overleven ☺.

Ondertussen gaat hier binnen in het bos het gewone leven gewoon zijn gangetje.
Rhoslyn is al aardig begonnen met puberen en donderjagen en van haar streken slaat me soms de schrik om het hart. Op onderstaande foto is zij op de terugweg van helemaal bovenin het net. Ik was nog net op tijd om haar halverwege haar afdaling op de plaat te zetten – daarna heb ik maar even de plantenspuit gepakt, want dit moet ze niet blijven doen ☺!


Ze wordt trouwens al best een grote meid nu - en wat vind je van haar staart?


Dat Fee het buiten lekker vindt, is onderstaand goed zichtbaar. Ze geniet van het nazomerzonnetje en heeft daarvoor een heel comfortabel plaatsje gekozen… [De bloembakken zijn ‘verpakt’ in vuilniszakken, want anders graaft het bosgespuis ze helemaal uit! Volgend jaar gaan we daar wel weer wat moois van maken (hoop ik).]


Flynn werkt nog altijd aan de perfectionering van zijn stapeltechniek. Hij maakt daarin ook nog steeds vorderingen, want zijn laatste slachtoffer was hooguit nog in staat om haar kop en één voorpoot te bewegen… Ditmaal was Flori de pineut, maar ze had niet echt bezwaar tegen deze bejegening, want het lukte haar mooi toch om hem even lekker te poetsen!


En tenslotte: snapshot in de keuken… misschien een leuke suggestie voor een nieuwe inrichting van uw étagere?!


Het middelste plankje was trouwens aanvankelijk ook nog bezet – door Flori…!. Helaas waren mijn camera en ik dáárvoor net effe te laat….

Zo, met de laatste foto als ‘klapstuk’ is mijn hutspot klaar voor consumptie.