Het is stil…
Wat is het stil in het Bragalund’s bos, zonder de grote roodblonde gangmaker en clown…
We zijn allemaal van slag nu mijn grote kleine vriend er niet meer is - op Rhoslyn na die nog te jong is om lang bij de pakken neer te zitten. Eline’s stemmingen jojo-en wat heen en weer, tussen stil zitten kijken (wachten?) en lekker gaan liggen rollen omdat haar eerste krolsheid aan het doorkomen is.
Maar Fee, Flori en ik vinden het allemaal nog maar niks, we hebben geen zin in spelen of rennen en daveren en we kruipen om de beurt bij elkaar om wat knuffels en troost. Flori mist haar grote held en idool; Fee is erg onrustig, ze slaapt weinig en komt nu heel vaak bij me kroelen – wat waren Flynn en zij aan elkaar verknocht en daar kan geen enkele andere twee- of viervoeter tegenop; en ik? – ik doe mijn best er wat van te maken, maar voor nu is het erg stil en saai, en alles in dit bos lijkt me aan hem te herinneren, mijn speciale vriendje die zo diep in mijn hart zat/zit…
Het zal heus wel een keer slijten, maar wat mis ik dat ventje…
over ‘verknocht’ gesproken…
