zondag 18 januari 2009

Knuffels


Ik geloof dat ik er nog nooit zó veel in zó korte tijd gehad heb, knuffels bedoel ik! Tjongejonge, had ik voor mezelf een knuffel-katertje uitgezocht – tenminste, dat hoopte ik, want met uit-zondering van zijn stamboom en goede referenties over zijn fokker, zaten er bij de productbeschrijving van Brun geen “technische specificaties” ☺☺☺! – maar dat mijn kleine black tabby katertje op dit gebied zo’n buitencategorie blijkt, gaat toch mijn hoop en verwachting ver te boven! En niet alleen is hij een megaknuffel met alle knorretjes, kopjes, likjes en bijtjes van dien, maar momenteel is hij bovendien ook nog een schootkat! Mijn liefje, wat wil ik nog meer ☺?!


Nee, zonder gekheid, kleine Brun is een heerlijk ventje met zijn turboknuffels, zijn grote dosis gezonde nieuwsgierigheid, zijn lekkere koppie en zijn onbevangen karakter (waarmee hij inmiddels al mijn bosdames ‘over de streep’ heeft getrokken)!
Na een griepje vorige week is hij nu weer hard bezig om de verloren onsjes in hoog tempo en met grote gretigheid bij te spijkeren – want dat is hij ook nog: een lekkerbek met altijd trek ☺! Mooi, daar hou ik van, waren mijn bosmeissies al in het geheel niet zo van het klieken, tegenwoordig kunnen de borden eigenlijk meteen na gebruik weer in de kast: ze gaan zó schoon leeg, dat ’t maar goed is dat het laagje glazuur er stevig op vast zit ☺!
Brun groeit dan ook als kool en krijgt al aardig het postuur van de opgeschoten knaap, die met zijn lange lijf en zijn slungelarmen en –benen geen raad weet ☺!


En dat groeien is volgens mij niet alleen het gevolg van veel eten, maar ook van veel liefde: hij wordt gelikt en gepoetst, bemoederd en omarmd, besnuffeld en gecorrigeerd, en doet dutjes dicht tegen alle beschikbare warme damesvachtjes aan. Soms lijkt het wel of hij vijf moeders heeft, de een wat toleranter dan de ander, en dat is verdraaid een boel aandacht, zorg en liefde, zeg!


’t Is nu dus zonneklaar, dat Brun(netje) deel is gaan uitmaken van de groep. Maar niet alleen bij ons allemaal is hij geaccepteerd en populair, ook onze bosvisites vinden hem een leuke aanwinst:
en omdat hij toch van knuffels houdt, gaat hij die gewoon ook effe bij het bezoek halen (zo van: “nu jullie er toch zijn…”) - ik heb onder hen al enkelen langzaam (of zelfs meteen) door de knieën zien gaan ☺! Mijn laatste visite werd zelfs zo enthousiast, dat ze hem prees om zijn charmes en zijn slaapkamerogen ☺!


’t Zit dus wel goed met de sociale en kwajongens-trekjes van mijn jongste bosbewoner. ’t Zal mij benieuwen hoe lang het duurt, voordat hij hier het hele bos ‘regeert’ (‘o nee hoor, daar komt absoluut niets van in’, zie ik Fee denken, ‘er is er hier altijd nog maar één de baas en dat ben……- ’t is maar dat je het weet!’ ☺).