Rembrandt's eerste kunststukje
Bragalund heeft weer baby’s! Dat is feestje natuurlijk!
’t Zijn prachtige jongens en ze zijn, zo klein als ze zijn, nog echte knuffels ook – ze vinden het heerlijk in mijn handen en knuffelen op hun manier al een beetje terug ☺!
Omdat het twee jongens zijn, die Flori heeft gekregen, nam ik de gelegenheid te baat om voor de namen een thema te kiezen, dat al heel lang op de plank lag: de Leidse Meesters!
Vraag aan willekeurige Nederlanders waaraan zij denken bij de stad Leiden, dan zal zonder aarzelen de ‘top-3’ van de antwoorden bestaan uit: “hutspot (Leidens ontzet)”, “de universiteit” en “Rembrandt” – natuurlijk! (Als ik dit opschrijf, realiseer ik me dat deze drie antwoorden meteen een compacte en treffende beschrijving geven van mijn geliefde geboortestad ☺.)
Rembrandt dus, misschien wel de grootste kunstschilder ooit. Maar velen weten niet dat Leiden nog veel meer grootmeesters met het penseel heeft voortgebracht, zoals Lucas van Leyden, Jan van Goyen, Jan Steen, Frans van Mieris, Justus van Egmont en de fantastische fijnschilders Gerrit Dou en Jan Lievens, stuk voor stuk Leidse grootmeesters in de schilderkunst.
Wat het thema betreft had Flori dus nog veel meer zonen mogen krijgen, maar voor haarzelf ben ik toch heel blij met een niet zo groot nestje. Ze blaakt tenminste alweer van gezondheid en levenslust ☺!
Dies zijn haar twee zonen genoemd naar de grootste onder de Leidse kunstschilders: Lucas van Leyden en Rembrandt van Rijn – ikzelf vind het helemaal leuk!!!
Maar dan nu toch echt het klein gezinnetje zelf in de hoofdrol:
Enkele dagen geleden had in dit Bragalunds bos een voorval plaats, dat ik, bofkont, zomaar in zijn geheel op de gevoelige plaat heb kunnen vastleggen!
Het avontuur heeft dan ook niet veel ondertiteling nodig, dus presenteer ik u hierbij met genoegen een stripverhaal in foto-vorm met in de hoofdrollen:
* Vrouwe Flori en
* een zekere Heer R. (Rembrandt) van Rijn.....:
Ze was al een paar dagen 'plekjes aan het zoeken', de nieuwbakken moeder in huize Bragalund, want het veilig onderkomen van de werpkist was voor haar kindjes blijkbaar toch niet goed genoeg. Toen ik even de kamer had verlaten, trof ik bij terugkomst het volgende aan:
Ze had haar zonen verhuisd, mijn vastberaden Flori! - en de beide baby’s hadden daarbij geen kik gegeven!
Ik heb haar eerst maar eens gevraagd of ze werkelijk dacht dat dit een goed nieuw nest zou zijn - ik kreeg alleen maar knipoogjes terug.
Maar de eerste bewijzen voor het lage veiligheidsgehalte van de nieuwe behuizing vertoonden zich al binnen de minuut!
Flori was zo overtuigd van de juistheid van haar beslissing, dat ze zelfs toen nog rustig een hapje ging eten. In haar afwezigheid zag haar nieuwe 'hol' er toen zo uit:
Slimmerd die ik ben, heb ik vlug het mandje op z'n achterkant gezet - dan is de 'uitstap' tenminste nog een flink stukje hoger.
'Ook goed', vond Flo en ze vleide zich weer om haar kroost heen. 'Ja, 't is zo wel beter' zag je haar denken.
Hieronder is goed te zien dat deze kleine aanpassing al een flink stuk extra veiligheid opleverde (?)
Maar toen Flo net even druk was om kleine Lucas eens lekker op z'n buik te poetsen, besloot broer Rembrandt z'n nieuwe onderkomen eens te gaan verkennen...
En als een rechtgeaarde Noor kan hij al prima klimmen... (spannend wordt het nu, hè!?)
Omdat het andere ventje zo schattig met z'n kleine glimoogjes naar me keek, probeerde ik die even vlug op de foto vast te leggen, maar helaas: mislukt (vanwege de dikke kont van z'n broer natuurlijk ☺).
En toen onze grote kunstenmaker eenmaal al zóver was, was de stap naar de grote wijde wereld nog maar een heel kleine...
Et voilà - daar is de vrijheid!!! ☺☺☺
Post Scriptum:
* Moeder Flori vond deze ontwikkeling weliswaar onverwacht (ongewenst?), maar ondernam geen pogingen om haar zoon het premature banjeren te beletten.
* Rembrandt ondertussen krabbelde, ondanks de gladde vloer, al bijna de halve kamer door.
* Tante Lien was van het geheel zo verbouwereerd dat ze meteen kwam aangesneld en het kleine ding flink begon te poetsen.
* En uiteindelijk had ikzelf er genoeg van en heb de beide babies maar weer gauw in de veilige werpkist teruggelegd.
Bakzeil halen is natuurlijk niet makkelijk, maar ik geloof dat Flo 't zo al met al toch ook wel het beste vindt...☺
