Geen nieuws, goed nieuws...

Al wie in de laatste week de Kittenpagina van Bragalund’s website heeft bezocht, heeft al uitgevonden, dat er nog niets is veranderd aan de tekst: de beide bosmeiden die op hun witte poezenpootjes een weekje zijn gaan ‘stappen’ houden het nog even geheim: heeft hun logeerpartijtje inclusief vrijage nou gevolgen gekregen of niet…?

Dat deze vraag bij Eline nog niet kan worden beantwoord, is niet zo verwonderlijk: ze is tenslotte nog maar ‘koud’ terug! Mijn bontgekleurde en in dik bont gehulde boslieverd heeft trouwens een heerlijke tijd gehad bij haar nieuwe verkering: niet alleen was/is Junior een megalieve mooie man, maar als bonus kreeg Lientje er nog een weekje volledige buitenlucht bij en daar heeft ze met volle teugen van genoten!

Maar Fee doet – of liever gezegd: laat - het gewoon weer: een echte lady houdt haar gesteldheid voor zich en blijft onder alle omstandigheden voorkomend en gelijkmatig … Waar men bij de meeste poezen toch na een week of drie wel kan bespeuren of zij zwanger is, laat Feetje mij – en daarmee ook diegenen die op een kitten van haar zitten te vlassen – gewoon nog even in het ongewisse!

Voorlopig is het motto in huize Bragalund dus nog even zoals in de titel van dit blog zo kort en krachtig is verwoord. Zolang er geen aanwijzingen zijn voor het tegendeel, hebben wij goede hoop en vertrouwen in de uitkomst {maar kan Feetje nou niet effe gauw – zo tussen vandaag en morgen – zwangerschapsverschijnselen gaan vertonen? ☺; dan kan ik tenminste stoppen met nieuwsgierig en ongeduldig zijn! ☺}.

Maar omdat het vrijdag is en er toch niets anders opzit dan af te wachten, trakteer ik mijn gespuis vandaag maar weer eens op vis – nou, dat waarderen de dames wel!


Ondertussen heb ik in de afgelopen week nog een flinke rit aan mijn, toch al niet kinderachtige, kattenuitstapjes toegevoegd: ditmaal was Zeeuws-Vlaanderen mijn reisdoel.
Rohan, de middelste van Fee’s Feeënzonen, is namelijk verhuisd en oefent nu om een Zeeuwse babbelaar te worden… En omdat het zo leuk is om te zien hoe hij en al zijn twee- en vierbenige huisgenoten nu wonen, maar vooral omdat het zo leuk is om hem te zien, tuften mijn autootje en ik afgelopen dinsdag zuidwaarts.


‘t Was ver, maar gezellig en natuurlijk was Rohan het belangrijkste en aangenaamste onderwerp van gesprek, aangevuld met informatie over zijn zus en broers en doorspekt met enthousiasme over de Noorse Boskat in het algemeen ☺!
Rohan blijkt een onvermoeibare, nieuwsgierige ondeugd te zijn, die je met zijn knuffels en charmes vervolgens weer doet glimlachen om zijn kattenkwaad. Waar ken ik dat nou toch van?
’t Is echt, zowel uiterlijk als innerlijk lijkt hij heel veel op zijn vader! Tegelijkertijd is hij een intens lief en zachtaardig ventje en daarin herkende ik meteen weer allerlei trekjes van zijn moeder Fee.


In het diepe zuiden heeft Rohan het helemaal naar zijn zin! Het nieuwe onderkomen biedt een overvloed aan nieuwe attracties, waarvan de trap wel het meest populair is.
De verhuisperiode zelf was voor hem wel het grootste evenement – hij heeft zich volledig uitgeleefd, zat in en op de verhuisdozen en onder de verf.
Zijn kwajongensstreken zijn niet gunstig gebleken voor zijn vacht (die her en der zelfs moest worden bij-/afgeknipt ☺), maar al met al heeft hij de tijd van zijn leven gehad – mooi toch ☺☺☺ !