zondag 2 maart 2008

Lentekriebels


Het begon allemaal zo’n vier weken geleden, de lentekolder bij een paar van mijn bosmeiden. Flori was de eerste en die kreunde en krioelde dat het een lieve lust was!

Flori - een beetje van de wereld...

Eline was toen maar eens extra lief voor haar ‘zussie’: ze gaf haar kopjes en likjes en leefde helemaal mee. Een paar dagen later was het bij Eline zelf raak en, waar zij normaliter al een verleidelijk hees stemgeluidje heeft, klonk haar gepruttel nu extra sexy ☺!

Eline - al net zo in trance

Hun gepassioneerde toestand bracht waarachtig leven in de brouwerij: Rhoslyn wist ineens geheel niet meer wat zij aan haar beide vriendinnen had en keek verbouwereerd en wat zenuwachtig van de een naar de ander… ‘Wat doen ze nou toch raar’, zag je haar denken, ‘ik vind het maar niks!’


Rhoslyn: "Wat zijn die dan gek aan 't doen?!"

Mijn kleine blonde reageerde haar onzekerheid af door zelf maar eens flink ‘gek’ te doen, ze spurtte door het huis, roetsjte de klimpaal op en af en schopte alle speeltuig dat haar voor de pootjes kwam fanatiek, en misschien zelfs met ergernis, een flink eind uit haar buurt.
De beide Phielixmeissies begrepen zelf ook niet veel van hun gesteldheid en gingen beurtelings voor het verkrijgen van hulp – of in ieder geval meer zekerheid – te rade bij hun pleegmoeder Fee. Mijn beschaafde prinses was hier echter niet voor te vinden, integendeel gunde zij de meiden niet meer dan een minachtende en afkeurende blik: ‘stel je niet zo aan, zeg, en gedraag je eens niet zo ordinair, dat doe ik toch ook niet?!’ Nee dat klopt, Fee zelf is altijd zo ‘stil’ en gedistingeerd krols, dat niemand er een sikkepit van merkt.

Tot anderhalve week geleden… Feetje (was ze nou vandaag wat aanhaliger dan anders?) liep op een kalme woensdagochtend naar buiten het balkon op, zette haar vier pootjes stevig neer, vulde haar longen flink met buitenlucht en … slaakte een luide lokroep de wereld in! Verbijsterd en vol ongeloof heb ik haar aangehoord en
–gekeken (de meiden ook trouwens!), om haar vervolgens maar naar binnen te halen, want mijn medeflatbewoners zullen toch echt niet zitten te wachten op dergelijk lentekattengejammer en bovendien zag ik het al voor me: alle katers uit de wijk verzameld onder haar/mijn balkon om haar met snode plannen en de kolder in de kop een serenade te brengen ☺! Ik weet wel: Feetje zou hen niet afwijzen --- maar ik wel!, dus even geen wild geraas in de openlucht!
Ik hoefde mij dus niet meer af te vragen hoe ik er in vredesnaam achter moest komen wanneer het goede moment daar was om Fee ‘uit logeren’ te brengen, ze was ditmaal niet te missen ☺ !!!

Een telefonisch overlegje met Diana Phielix was toen vlug gemaakt en, een beetje nerveus, pakte ik Feetjes koffertje in, waarna wij ons saampjes Lopikwaarts begaven. Ook daar was er sprake van enige prettige spanning: tenslotte was het voor de beide geliefden (ja, en of dát bewaarheid zou worden, moesten we nou maar net afwachten!) de eerste maal dat zij ‘vreemd gingen’!

Ior heeft meteen belangstelling voor zijn mooie, nieuwe gaste!

’t Is allemaal goed gegaan, met de twee. Ior vond Feetje onmiddellijk geweldig interessant en zat meteen in zijn rol als hofmaker. Gelukkig deed hij dat rustig aan, want mijn prinsesje is niet erg gesteld op onbeschaafde taferelen.
Diana, die mij periodiek op de hoogte bracht van de stand van zaken, meldde mij na een dag, dat het stel inmiddels knus tegen elkaar aan lag te slapen en dat Feetje steeds minder verstop-neigingen vertoonde. En omdat het paar blijkbaar vooral ’s nachts actief was, vond Diana iedere ochtend grote hoeveelheden feeënharen op de grond van de katerren en wat kleinere porties daarvan in de bek van Ior ☺!
Ior werd zowaar erg bezitterig van zijn nieuwe, zo heerlijk geurende minnares, want iedereen die haar maar benaderde kon in zijn ogen en uit zijn lichaamstaal een duidelijke waarschuwing lezen: “Afblijven, wegwezen, MIJN !!!”

Feetje aan het begin van Ior's hofmakerij...

Na een klein weekje hebben we hun liefdesnestje maar weer eens afgebroken – ’t was nu wel weer welletjes, vonden Diana en ik, want Feetje was doodop van te weinig eten en slaap…
En inmiddels is ze weer thuis, mijn prinsesje; gelukkig, want de meiden en ik vonden het maar niks zonder haar.

En nu zit er voorlopig niks anders op dan vol verwachting en spanning afwachten… Want omdat Feetje net zo ‘stil’ en ongemerkt zwanger is als krols, kan het nog wel effe duren voordat zij ons zekerheid verschaft…