Het grote banjeren is begonnen...!

Jawel, gisteren gaf Eline mij vol ongeduld te verstaan dat er wat moest!!! Ze werd onrustig en ontevreden en liep te mopperen – en dat het met haar kindjes te maken had was duidelijk. De kleintjes waren al een paar dagen erg actief in de werpkist en waren fanatiek aan het oefenen voor het echte banjeren!
’t Werd dus tijd voor meer bewegingsvrijheid, en zo zette ik mij gisteren aan de verbouwing. Met een warme vloerbedekking en een hekje eromheen was de uitbreiding van het kittengrondgebied zo gepiept. En toen werd het spannend…! Hoe lang zou het duren voordat de kleintjes doorhadden, dat hun veilige stulpje nu een doorgang had naar de grote wijde wereld? Nou, ze hadden er blijkbaar op zitten wachten, want één voor één zetten ze nieuwsgierig voet op vaste bodem – een kleine stap voor een kitten, maar een enorme sprong voorwaarts voor het kattendom (vrij naar Neil Armstrong ☺)!
Zardena’s koppie verscheen als eerste en binnen de kortste keren liep (! ja echt, gewoon recht op de pootjes!) ze het hele kittenerfje rond – alsof ze nooit anders had gedaan!
Tijdens haar verkenningsronde ontmoette ze Rhoslyn, weliswaar door een hekje van haar gescheiden, maar ze ging erop af om even te ruiken en kennis te maken!
Rhoslyn bekeek haar kleine soortgenoot met intense belang-stelling: “hoe kan een echte poes nou toch zó klein zijn?”, zag je haar denken, “en toch moet het er één zijn: ze ruikt, klinkt en oogt toch echt als poes”. Ze was er een beetje stil van, mijn roodblonde schattebol, van al dit gekrioel, maar dat zal echt niet lang meer duren (stilte voor de storm?)!

Stoere Aslan was nummer twee die de oversteek naar de buiten-wereld maakte, een beetje minder vanzelfsprekend en ‘volleerd’ als zijn zus, maar hij vond het toch echt bar interessant allemaal!

Okay, two up and two more to go… De laatste helft van de vierling deed het allemaal wat rustiger aan: ‘eerst maar eens aankijken hoe het de anderen bevalt’ hadden ze waarschijnlijk getweeën afgesproken ☺.
Maar uiteindelijk passeerden ook zij de grens naar de grote-mensenwereld en vonden het daar reuze gezellig.


Moeder en pleegmoeder (= Eline en Flori) werden zo uitbundig van dit nieuw evenement, dat ze van gekkigheid niet meer wisten wat ze moesten doen: rennen en springen, in en uit het kittenerfje, poetsen en vrijen en stoeien en spelen met al het miniatuurgespuis dat hen voor de pootjes kwam. Wat een feest!
Niet alleen het grote banjeren is dus begonnen, maar wat mij betreft ook het grote genieten!!!